In this District, Girls Play Soccer (Dutch and English)
Monday, August 07, 2017
In deze regio spelen meiden voetbal
Door Sharon Luttmer, BlinkNow Futures Volunteer | English version below
Het is even voor zessen als ik vanuit mijn kleine slaapkamerraam op het voetbalveld kijk. Drie meiden in knalroze tenue doorkruisen het veld en lopen gestaag richting een van de gloednieuwe voetbaldoelen aan de andere kant van het veld. Ieder een bal onder de voet. De doelen hebben geen net, het veld heeft geen lijnen en de tien grassprieten die ik tel steken af tegen de donkere kleur van de modder. De zon is al even op en maakt het buiten, zelfs zo vroeg in de morgen, voor een nog niet helemaal geacclimatiseerde kaaskop onaangenaam warm. Een glimlach vormt zich op mijn gezicht.
Ik schiet in mijn kleren en laat de deur achter mij dicht vallen. Gisteren werd ik gevraagd mee te trainen. Ik beloofde hen te komen. We rennen een paar rondjes om het veld alvorens de training start. Ik probeer het verzwikken van mijn enkels te voorkomen door de keien die over het veld verspreid liggen zorgvuldig te ontwijken. Zweetdruppels lopen langzaam langs mijn rug omlaag. De meiden lijken er niets om te geven. De vroegte. De keien. De hitte. Volgende week vindt een toernooi plaats zo vertelt de aanvoerder mij. Best bijzonder. Kopila Valley was de eerste school met een meiden voetbalteam. Andere scholen volgden het goede voorbeeld al snel. Inmiddels zijn er in Surkhet al negen teams! We trainen hard en gaan hoe dan ook winnen.
Ruim twee uur later sta ik voldaan onder een koude douche. Een luxe. De meeste speelsters zullen zich slechts kunnen schoonspoelen met water uit de gevulde teilen. Ik ben onder de indruk van de meiden hun toewijding. Wat een genot om deze voetbalsters tegen een bal te zien trappen. In de ochtend, voordat de school ingaat, met ruim dertig graden in de brandende zon, dan wel na schooltijd wanneer het water weer eens urenlang met bakken uit de hemel valt. Niet per se omdat het niveau zo hoog ligt, maar bovenal om te zien hoeveel plezier zij in het spel hebben. Hoe zij zich voor even kunnen losmaken uit een voor mij onwerkelijke realiteit. Hoe zij leren assertief te zijn. Voor zichzelf op te komen. Deze meiden laten niet over zich heen lopen.
En dat is in deze regio helaas een unicum. Een regio waar vrouwen hun hoofd buigen voor een ieder die hen passeert. Waar meisjes al op jonge leeftijd trouwen. Er vervolgens alles aan doen hun man tevreden te stellen. Een regio waar vrouwen urenlang lichamelijk zwaar werk moeten verrichten om hun familie in basisbehoeften te kunnen voorzien. Daar waar meiden vanaf hun eerste menstruatie maandelijks vijf dagen op de grond of in een schuur moeten slapen. Een regio waar de vrouw na de man komt.
Maar het is in die regio dat de Kopila meiden voetbal spelen. In hun roze tenues. Met hun kanarie gele voetbalschoenen. Waar zij schreeuwen om de bal. De jongens brutaal uitdagen voor een wedstrijd. Waar zijn onbekommerd streven naar winst. Als ik naar deze jonge meiden kijk zie ik een toekomstige generatie. Geschoolde meiden. Zelfverzekerde meiden. Meiden die hun stem durven te laten horen. Hun moeders zijn bang, maar zij zijn dat niet. Een generatie waarin ik vertrouwen heb. Ik hoop dat deze meiden blijven spelen. Want ook al beseffen zij het zelf misschien nog niet. Voetbal brengt hen zoveel meer dan alleen het voetbal. Ik weet het zeker. Volgende week gaan wij voor goud.
In this District, Girls Play Soccer
By Sharon Luttmer, BlinkNow Futures Volunteer
It is just before six when I look at the soccer field through the small window next to my bed. Three girls in hot pink shirts cross the field, making their way to one of the brand-new soccer goals at other end of the land, a ball dribbling at their feet. The goals don’t have nets, the field isn’t lined, and little tufts of grass sprout up from the dark brown expanse of mud. The sun has risen and it is already unpleasantly hot, even this early in the morning - especially for a Dutch girl. A smile spreads across my face.
I put on my soccer clothes and close the door gently behind me. Yesterday, they asked me to come to practice and I promised them that I’d be there. We run a few laps around the field before we get started with drills. Dodging the stones that litter the field, I try not to aggravate my ankles. Sweat drips down my back. It seems like the girls don’t care about the early hour, the stones, the heat. The captain, who plays for the national team, tells me that there is a tournament coming up. Nine teams from across the district will compete. The sheer numbers are an accomplishment, given that Kopila Valley was the first school in Surkhet to have a girls’ team. The other schools slowly got on board and started teams of their own. Our girls will work hard and give their everything to win.
Two hours later, as I stand under the cold running water in the bathroom, I feel refreshed. Being able to take a shower is a luxury that most of our players don’t have - they’ll only splash some water on their faces from pre-filled metal tins before heading into school to start their days. Their dedication impresses me. What a pleasure it is to see these girls practicing, in the 30-degree heat, before the school day even starts (that's almost 90 degrees Fahrenheit). Or scrimmaging after school in the pouring rain when the field turns into a mud bath. Watching them doesn’t make me happy because the level of play is extraordinary, but rather because they are so happy to be playing. How, for a moment, they are able to detach from a reality that seems unreal. They learn to be assertive. They practice standing up for themselves. These girls are strong and confident.
Unfortunately, that’s pretty unique in this district. A district where many women bow their heads in deference to everyone that passes them. Where girls are forced to marry before they’re adults. Where almost everything they do is to please men. Where women spend their days doing physically challenging labour to provide the most basic things for their family. Where girls have to sleep on the ground for five days a month because they are "unclean." A district where men come first and women second.
It’s in this same district that the Kopila girls, and the teams that followed in their footsteps, play soccer. In their neon pink shirts. With their canary yellow shoes. Where they call for the ball and challenge the boys to a match. Where they stand fearless and powerful. When I look at these girls, I see a future generation of leaders. Girls that are educated. Girls that are confident. Girls who dare to speak up and be heard. Their mothers might be afraid, but they are not. They are a generation that I believe in. I genuinely hope that these girls keep playing. Because, although they do not notice it yet, playing soccer brings them so much more than just the ability to run, and dribble, and kick. I am sure that we will win the cup next week.